ΜΠΑΧΑΡΙΚΑ

 Μου το έστειλαν στο email μου και θεώρησα ότι θα πρέπει να το μοιραστώ με όλους...

Σχοινόπρασο το ιδιαίτερο

Σχοινόπρασο ή σχινόπρασο. allium schoe noprasum.

Ανήκει στα μυρωδικά και είναι συγγενές του κρεμμυδιού. Το χρησιμοποιούμε σε σούπες, σαλάτες ή λόγω της ομορφιάς του για να ντεκοράρουμε ένα πιάτο. Θα χρησιμοποιήσουμε μόνο τα πράσινα φύλλα του μιας και δεν βγάζει βολβούς.

Θα το συναντήσουμε και σαν chive (τσάιβ) ή σιμπουλέτ. Οι παραγωγοί σχινόπρασου το κόβουν μόλις φτάσει τα 30-35 εκατοστά και αυτό ξαναβγαίνει...

Τα σχοινόπρασα έχουν ανάγκη από εδάφη μέσης σύστασης, γόνιμα και αποστραγγισμένα. Έχουν ανάγκη την υγρασία και προτιμούν κλίμα δροσερό. Η φύτεψη γίνεται την άνοιξη ή φθινόπωρο.

Μπορούμε να φτιάξουμε ένα μείγμα με ίση ποσότητα σχονόπρασου, μαϊντανού και ταραγκόν και να το χρησιμοποιούμε σαν καρύκευμα σε κοτόπουλα και ψάρι.

Το σχοινόπρασο περιέχει αρκετό σίδηρο που βοηθά την αναιμία. Ρίχνουν τη πίεση, βοηθούν τη πέψη και ανακαουφίζουν τον εργανισμό στο κρυολόγημα.

Τζίντζερ το πιπεράτο

ή πιπερόριζα ή ζιγγιβέρι... το κατατάσουμε στα μπαχάρια και τα αγαπημένα μάλιστα.

Φύτο της ομώνυμης οικογένειας. Ένας κόνδυλος πιπεράτος στην ουσία όπου η καλύτερη ποιότητα προέρχεται από την Τζαμάϊκα.

Ήταν γνωστή στους αρχαίους Έλληνες λόγω του εμπρίου με την Ανατολή. Το χρησιμοποιούσαν πολύ στη ζαχαροπλαστική του Μεσσαίωνα.

Ο Διοσκουρίδης γράφει, "ο ασπρουδερός, πιπεράτος βολβός"..."η πιπερόριζα (τζίντζερ) είναι ένα διαφορετικό φυτό που θαλλεί κυρίως στην Ερυθραία και την Αραβία, όπου το καταναλώνουν φρέσκο" και συνεχίζει "το καταναλώνουν σε μεγάλες ποσότητες όπως εμείς το πράσο...μερικοί κάνουν τη πιπερόριζα τουρσί...και την εξάγουν στην Ιταλία σε βάζα, είναι πολύ νόστιμη. Τρώγεται ξιδάτη." (Σειρ. Δείπνα).

Στην Ελλάδα μέχρι πρόσφατα την είχαμε ξεχάσει αλλά πλέον η χρήση της είναι ευρέως διαδεδομένη στη μαγειρική, στους κύκλους των bartender ή στο ποτοποιία. Τη χρησιμοποιούμε είτε φρέσκια είτε σαν σκόνη (αφυδατωμένη).

Στη Κέρκυρα παράγεται αναψυκτικό που περιέχει ξιγγιβέρι (τζίντζερ), γνωστό σαν "τζιτζιμπίρα" ή "τζίντζερ ale".

Μία έρευνα στη Δανία το 1992, έδειξε πως είναι αποτελεσματική στην αντιμετώπιση της αρθίτιδας και των ρευματισμών χωρίς καμμία παρενέργεια.

Θυμάρι το εκλεπτυσμένο

Το θυμάρι ή θύμιο ένα από τα θυμιαστικά φυτά. Είναι δικότυλο φυτό το οποίο ανήκει στη τάξη των σωληνανθών. Ένας θάμνος μικρού ύψους ο οποίος αναδύει ένα υπέροχο άρωμα και μάλιστα λίγα είναι τα πιάτα που δεν γίνονται νοστιμότερα με θυμάρι.

Είναι ένα φυτό της νότιας Μεσογείου αλλά καλλιεργείτε και στη βόρεια Αμερική, φυτρώνει σε βραχώδεις περιοχές. Οι μέλισσες το αγαπούν και μάλιστα το θυμαρίσιο μέλι θεωρείται από τα καλύτερα. Στην Ελλάδα υπάρχει άφθονο μιας και αντέχει την έλλειψη νερού.

Πρέπει να είναι από τα αρχαιότερα σε χρήση αρωματικά βότανα. Κατά την αρχαιότητα το πούλαγαν στους δρόμους της Αθήνας και ήταν κάτι σαν σύμβολο της. Το καλύτερο φύτρωνε στον Υμηττό και ακόμα και σήμερα το θυμάρι της περιοχής είναι από τα καλύτερα που έχει δοκιμάσει ο γραφών (το θυμάρι το μαζεύω από τους πρόποδες του Υμηττού).

Στη μαγειρική πλέον πρέπει να είναι από τα σημαντικότερα μυρωδικά. Όλα ομορφαίνουν με το θυμάρι μιάς και η γεύση του έχει κάτι από ρίγανη αλλά πιο λεπτό και εκλεπτυσμένο. Δοκιμάστε το με τα σαλιγκάρια, με σάλτσες, με κρεατικά, με τις ελιές σας, ρύζι, ψάρια κ.α. Πέρνει μέρος στο μπουκέ-γκαρνί.

Φαρμακευτικά πρέπει να είναι από τα πολυτιμότερα βότανα, δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως φυτρώνει παντού, "λέγοντάς" μας, με το τρόπο του, πως πρέπει να το χρησιμοποιούμε συχνά.

Και τί δεν κάνει το θυμάρι: αντισηπτικό, απολυμαντικό, κατά του βήχα, δυναμωτικό, αποσμητικό χώρου, κατά της ατονίας του πεπτικού, βοηθάει στη χώνευση κ.α.

Πρασινοπίπερο

ή κοινώς "πράσινο πιπέρι"...

Προέρχεται από το κοινό πιπέρι, το οποίο είναι θάμνος και μπορεί να φτάσει και τα δέκα μέτρα ύψος, το οποίο αποξηραίνεται στον ήλιο αλλά δεν έχει υποστεί την τελική επεξεργασία του μαύρου πιπεριού.

Έχει ελαφρύ, διακριτικό και ιδιαίτερο άρωμα, έχει υπέροχο χρώμα αλλά δεν δικαιολογείται η υψηλή τιμή του μιας και κανονικά θα έπρεπε να πωλείται πιο φθηνά από το μαύρο (είναι το ίδιο πιπέρι, λιγότερο επεξεργασμένο).

Η γαλλική κουζίνα το θεωρεί εκλεκτό μπαχαρικό και χρησιμοποιείται για να δώσει το ιδιαίτερο, λεπτό άρωμα στα φιλέτα. Είναι ιδανικό κατά την άποψή μου για σαλάτες, σάλτσες, πίτσες και κρεατικά.

Το πρασινοπίπερο θα το χρησιμοποιείσουμε ολόκληρο ή ελαφρά χτυπημένο στο γουδί, δεν το τρίβουμε. Ένας άλλος τρόπος, είναι να φτιάξετε με αυτό ένα δικό σας, νέο καρύκευμα χτυπώντας το με χοντρό αλάτι και λίγο αποξηραμένο βασιλικό σε ένα γουδί...

Κόκκινο πιπέρι Αριδαίας

Ελληνικό κόκκινο πιπέρι υψηλής αξίας με εξάγωγές (κυρίως στα Βαλκάνια). Το πιπέρι Αριδαίας μπορεί να είναι γλυκό ή καυτερό ανάλογα με το πόσο φλούδα ή σπόρο περιέχει. Είναι γλυκό και αρωματικό αν περιέχει μόνο το τριμμένο φλοιό της πιπεριάς.

Η επαρχία Αλμωπίας και ιδιαίτερα το Τοπικό Διαμέρισμα Γαρεφείου για πάνω από 100 χρόνια πρωταγωνιστεί στην καλλιέργεια του μικρόσωμου τύπου πιπεριάς (πιπεριά Καρατζόβας ή Μπαχόβου), η οποία προορίζεται τόσο για το καθημερινό τραπέζι, όσο και για την παραγωγή του κόκκινου πιπεριού (μπαχαρικό). Η φύτευση της πιπεριάς ξεκινά την πρώτη μέρα του Καλοκαιριού(1 Ιουνίου) και η συλλογή της στις 1 Αυγούστου. Ωστόσο, η κόκκινη πιπεριά, που δίνει το κόκκινο πιπέρι περιμένει ανυπόμονα τη συλλογή της στις 20 Αυγούστου περίπου, για να ξεκινήσει τη μαγική διαδρομή που περνά από το κάπνισμα( ξηραντήριο), το άλεσμα σε μύλο και το σακί. Έξι κιλά νωπής πιπεριάς, δίνουν 1 κιλό κόκκινο πιπέρι. Από τις καυτερές πιπεριές παράγεται αντίστοιχα το μπούκοβο.

Στην περιοχή της Αριδαίας υπήρχαν παλαιότερα  εργοστάσια παραγωγής κόκκινου πιπεριού: Του Καραγεωργιάδη, του Χατζηγιαννάκη, του Καπέλλη και της σύμπραξης  Ενώσεως Αλμωπίας και ΑΤΕ (από τις αρχές της δεκαετίας του 60) που πέρασε στα χέρια του Τζιτζιφύλλη. Για πολλά χρόνια η μεταποιητική διαδικασία ενίσχυε σημαντικά το εισόδημα παραγωγών, εργατών και ιδιοκτητών εργοστασίων. Στα τέλη της δεκαετίας του 80 τα εργοστάσια έπαψαν να λειτουργούν εξαιτίας του έντονου ανταγωνισμού και της στροφής των παραγωγών σε νέες καλλιέργειες. Ο καπνός είχε ήδη παραγκωνίσει την πιπεριά, ενώ οι δενδροκαλλιέργειες  κέρδιζαν διαρκώς έδαφος. Ωστόσο, το κόκκινο πιπέρι, έστω και σε μικρές  ποσότητες διεκδικούσε πάντα μερίδιο στο τραπέζι της Αλμωπίας.

Άσπρο πιπέρι

Πιπέρι με καυτερή και ωραία λεπτή γεύση (αν δεν είναι νοθευμένο). Παράγεται από το ίδιο δέντρο όπως το μαύρο πιπέρι απλά από πιο ώριμους καρπούς που τους αφαιρούν το εξωτερικό περίβλημα και μετά τους ξηραίνουν. Πλέον η όλη διεργασία γίνεται μηχανικά.

Ιδανικό στη κουζίνα για φοντύ τυριών και για φαγητά με κρέμα γάλακτος ή άσπρη σάλτσα. Το χρησιμοποιούμε αντί για το μαύρο πιπέρι στη μπεσαμέλ και σε άλλα άσπρα εδέσματα για να μην τα "λερώσουμε".

Πιπέρι μαύρο

Το πιο κοινό, γνωστό και διαδεδομένο μπαχαρικό. Προέρχεται από τους καρπούς του πιπερόδεντρου, αφού αποξηρανθούν όταν είναι ακόμα πράσινοι.

Πρέπει να έχει έντονη πικάντικη-καυτερή γεύση. Το βάζουμε σχεδόν σε όλα τα φαγητά και είναι καλύτερο να το τρίβουμε λίγο πριν το χρησιμοποιήσουμε. Καλλιεργείτε σε τροπικές χώρες όπως η Ινδονησία, η Μαλαισία κ.α. Το καλύτερο λέγετε πως το παράγουν η Αυστραλία, η Ιάβα και το Βιετνάμ.

Ιστορικά ίσως να είναι ένα από τα πρώτα μπαχαρικά που γνώρισε το ανθρώπινο γένος. Στην Αίγυπτο το χρησιμοποιούσαν στις μούμιες, υπάρχουν αναφορές σε αρχαία ινδικά κείμενα, ενώ στην αρχαία Ελλάδα και στη Ρώμη είχε αξία μεγάλη μιας και πολλές φορές οι φόροι πληρώνονταν με κόκκους πιπεριού. Κατά την εποχή της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, ρωμαϊκά πλοία πήγαιναν στην Ινδία και αγόραζαν πιπέρι σε αντάλλαγμα με χρυσό. Κατά το μεσσαίωνα αν είχες πιπέρι σε θεωρούσαν πλούσιο.

Χρησιμοποιείται στην φαρμακευτική κάποιες φορές σαν ανακουφιστικό και διεγερτικό για το στομάχι μας, επίσης ερεθίζει τους βλεννογόνους αδένες.

Αλάτι

Είναι η χημική ένωση το χλωρίου με το νάτριο (NaCl) και είναι τόσο υπέροχη. Το χρησιμοποιούμε σαν καρύκευμα στη μαγειρική και συντηρούμε τρόφιμα (παστά-αλιπαστά).

Είναι ένα χειροπιαστό ορυκτό μπαχαρικό. Το προσθέτουμε στο φαγητό για να του δώσουμε αλμυρή, ευχάριστη γεύση. Τα αλάτια του εμπορίου έχουν και ημερομηνία λήξης, άγνωστο γιατί αλλά πρέπει να έχει σχέση με τη διαδικασία ISO.

Υπάρχουν δύο πηγές απ' όπου προέρχεται το αλάτι. Από αλατωρυχεία και το θαλασσινό. Το θαλασσινό είναι σίγουρα πολύ καλύτερο για το φαγητό. Γνωστό ελληνικό αλάτι του Μεσολογγιού.

Το αλάτι είναι το μόνο βρώσιμο μπαχαρικό που δεν προέρχεται από φυτά. Ανακαλύφθηκε από τους λάούς που ζούσαν δίπλα στη θάλασσα ή κοντά σε αλατωρυχεία. Στην αρχή του χρησιμοποιήθηκε σαν συντηρητικό, μιας και ψυγεία δεν υπήρχαν, για τη διατήρηση μεγαλύτερου χρόνου των κρεάτων και των ψαριών. Τα παστά ψάρια ήταν τροφή μεγάλης σημασίας τον 5ο και τον 4ο π.Χ αιώνα.

Στην αρχαιοελληνική κουζίνα χρησιμοποιούνταν στις συνταγές με ψάρια ή σάλτσες ψαριών ενώ στη νεοελληνική κουζίνα πρέπει να υπάρχει σε όλες τις συνταγές.

Κανέλα η μεθυστική

Κανέλα ονομάζεται ο αρωματικός φλοιός του τροπικού φυτού cinnamomum ή κινάμωμο. Έχει μεθυστικό άρωμα και χρώμα θεσπέσιο, το κανελί. Δυστυχώς νοθεύεται πάρα πολύ. Σίγουρα είναι από τα πιο αγαπημένα των μπαχαρικών. Η καταγωγή της είναι από τη Κεϋλάνη, προτιμάει τα υγρά και ζεστά κλίματα, αλλά πλέον καλλιεργείται σε διάφορα μέρη του κόσμου. Με την ονομασία κανέλα έιναι γνωστοί και οι φλοιοί κάποιον άλλων δέντρων με παρόμοιο άρωμα.

Η κανέλα ήταν και είναι ένα από τα σημαντικότερα μπαχαρικά. Μάλιστα αποτελούσε το πιο επικερδές μπαχαρικό της Εταιρίας των Ολλανδικών Ανατολικών Ινδιών. Κάποτε είχε μεγαλύτερη αξία και από το χρυσό, ενώ ο Κολόμβος έψαξε απεγνωσμένα να τη βρεί στον Αμαζόνιο. Στην Αίγυπτο τη χρησιμοποιούσαν για τη ταρίχευση των μουμιών. Επίσης σε πολλά χειρόγραφα μεσαιωνικών μοναστηριών, θα βρούμε συνταγές για ποτά με κανέλα.

Η κανέλα είναι ένα μπαχαρικό που βοηθάει τη πέψη. Μας βοηθάει στο αναπνευστικό διεγείροντάς το, στο κυκλοφορικό, βοηθάει να περάσει η γρίπη ενώ κατευνάζει τους πόνους της περιόδου επίσης βοηθαει και στην ρυθμιση του σαχαρου στο αιμα σε διαβητικους και μη. Σε πρόσφατες μελέτες διαπιστώθηκε πως έχει και αντικαρκινική δράση. Κάποτε η ελληνίδες έπιναν τσάϊ κανέλας όταν είχαν καθυστέρηση. Παλιά πινόταν και μόνη της σας αφέψημα και μπορούσες να τη βρεις στα καφενεία.

Βανίλια η αγαπημένη

Υπέροχο μπαχαρικό φυτό, αρωματικό (κυρίως τα σποράκια του). Το ιδανικό για να αρωματίσουμε γλυκά αν και πλέον στη θέση της χρησιμοποιείται η τεχνιτή βανιλίνη για μείωση του κόστους. Το άρωμά της είναι έντονο, γι αυτό θα πρέπει να τη χρησιμοποιούμε με μέτρο.

Ανακαλύφθηκε από τους κονκισταδόρες στο Μεξικό. Είναι ένα αναρριχητικό φυτό με εναέρια ριζίδια, που κολλάει στα δέντρα. Ζεί σαν παρασιτικό φυτό σε κορμούς, βλάπτοντας τα μεγάλα δέντρα. Η επικονιάση του γίνεται από μία μικρή μέλισσα που ζεί μόνο στο Μεξικό (όπου καλλιεργείτε πρέπει να γονιμοποιηθεί τεχνητά). Ο καρπός της μοιάζει με φασόλι που φτάνει 20 εκ. μήκος σε πλήρη ανάπτυξη.

Η βανίλια πρέπει να είναι από τις χαρακτηριστικές μυρωδικές μνήμες των περισσότερων παιδιών. Η γερμανική μπίρα Maisel's Weiss οφείλει το άρωμα της στη βανίλια.

Αρχικά θεωρούνταν παράσιτο στις ζούγκλες του Μεξικού μέχρι που την ανακάλυψε ο ισπανός Κορτέζ και την έφερε στην Ευρώπη. Οι πλούσιοι ευρωπαίοι την έκαναν μόδα και ακολούθησαν και οι υπόλοιποι. Υπάρχουν πολλές ποικιλίες όπως οι Ρεουνιόν, η Μπουρναβίλ, η Μουρμπόν (ίσως η καλύτερη) κ.α. Κάποτε ήταν από τα ακριβότερα μπαχαρικά (16ο αιώνα) και-όπως το πιπέρι- είχε αξία νομίσματος. Κάποιοι λένε πως με ένα μπαστουνάκι μπορούσες να πληρώσεις τη διαμονή σου σε ένα πανδοχείο για έναν ολόκληρο μήνα.

Η βανίλια έχει αρκετές φαρμακευτικές ιδιότητες, θεωρείται χωνευτική, αντισηπτική, τονωτική και κατά του βήχα. Ειδικοί, μετά από πειράματα, θεωρούν πως η βανίλια μειώνει την όρεξη για τη βρώση γλυκών.

Βασιλικός

Βασιλικός, ο βασιλιάς των μυρωδικών...

Ο βασιλικός είναι το πιο αγαπημένο από όλα τα μυρωδικά, πλατύφυλλος, φουντωτός, μαμούθ, θα τον βρουμε σε κάθε γωνιά της Ελλάδος να στολίζει αυλές και μπαλκόνια.
 

Κατάγετε από την Ινδία, που θεωρείται ιερό φυτό του Βίσνου και του Κρίσνα και μάλλον από εκεί το έφερε ο Μέγας Αλέξανδρος στην Ελλάδα δίνοντας του και το σημερινό του όνομα, το βασιλικόν. Από την αρχαιότητα συνδέοταν με τον έρωτα για τους Ρωμαίους και το θάνατο για τους Έλληνες, με τον εξαγνισμό για τους Γαλάτες. Σημαντική η σχέση του με την Ορθόδοξη εκκλησία, ιδιαίτερα με τον αγιασμό την ημέρα του Σταυρού, αφού, σύμφωνα με το θρύλο, βασιλικός φύτρωσε πάνω στο τάφο του Χριστού και με το έντονο άρωμα του οδήγησε την Αγία Ελένη να τον ανακαλύψει. «’Οπου φυτρώνει βασιλικός δε πάει το κακό», υποστηρίζει η ελληνική λαϊκή παράδοση.

Είναι το βασικότερο μυρωδικό της μεσογειακής κουζίνας σε βασικές συνταγές.

Είδη του Βασιλικού

Ο βασιλικός είναι ετήσιο φυτό της οικογένειας των Χειλανθών. Μπορεί να φτάσει σε ύψος τα 60 εκ. και υπάρχουν πολλές ποικιλίες: ο κοινός, ο μεγάλος, ο νάνος, ο πλατύφυλλος της Γένοβας, ο βασιλικός της Νάπολης και ο χειμερινός τον οποίο βρίσκουμε μόνο σε φυτώρια.

Ο βασιλικός αγαπά το μεσογειακό κλίμα με τους ήπιους χειμώνες και τα δροσερά καλοκαίρια με μεγάλη ηλιοφάνεια. Δεν αντέχει σε θερμοκρασίες χαμηλότερες των 10^ο C. Μεγαλώνει με άνεση σχεδόν παντού και θέλει μπόλικο νερό.

Πότε τον Φυτεύουμε;

Η καταλληλότερη εποχή είναι από τα μέσα Μαρτίου και μετά, όταν πια η θερμοκρασία σταθεροποιείται κοντά στους 20^ο C. Άρα στις νοτιότερες περιοχές αυτό γίνεται από τις αρχές της άνοιξης, ενώ στις ορεινές πιο αργά.

Μυστικά για υγιή βασιλικό:

Καλό και καθημερινό πότισμα.

Άφθονη ηλιοφάνεια.

Προσοχή στην άνθιση: η ανθοφορία του είναι Ιούνιο με Σεπτέμβριο, για να το κρατήσουμε ζωηρό κόβουμε τις κορφές από τους βλαστούς λίγο πριν την άνθιση.

Πέστο Βασιλικού

Χτυπάμε στο μπλέντερ δύο φλυτζάνια φύλλα πλατύφυλλου βασιλικού, πλυμένα, ρίχνουμε όσο ελαιόλαδο χρειαστεί. Προσθέτουμε αλάτι, πιπέρι, και μία σκελίδα σκόρδο και συνεχίζουμε το χτύπημα. Ρίχνουμε 2 κουτ. σούπας κουκουνάρι, τυρί πεκορίνο και συνεχίζουμε το χτύπημα. Έτοιμο...

Ο Κρόκος και η Ιστορία του

Λίγη ιστορία …

Μία ωραία μέρα ο θεός Ερμής έπαιζε με το καλό του φίλο το Κρόκο. Πάνω στο παιχνίδι τον χτύπησε θανάσιμα κατά λάθος στο κεφάλι. Τότε, τρεις σταγόνες αίμα τρέξανε και έπεσαν πάνω στο κέντρο του λουλουδιού που από τότε ονομάστηκε Κρόκος δίνοντάς του τα "στίγματα".

Οι πρώτες αναφορές για το κρόκο, μας έρχονται απο την αρχαιότητα και μάλιστα από τα χρόνια του Μίνωα. Έχουν βρεθεί τοιχογραφίες του "κροκοσυλλέκτη πίθηκου" , τοιχογραφίες με κρίνα και άνθη καθώς επίσης καλλιεργούνταν ζαφορά στα μινωικά ανάκτορα. Μετά από αρχαιολογικές μελέτες αποδεικνύεται πως το φυτό είχε ιερή σχέση με τη μινωική θεότητα, μιας και εμφανίζεται σε πολλές αναπαραστάσεις θρησκευτικών σκηνών. Τα ίδια ισχύουν και για τη Θήρα. Στο Ακρωτήρι βρέθηκαν τοιχογραφίες κροκοσυλλεκτριών, κάτι λογικό αν λάβουμε υπόψιν πόσο επικεντρωμένες ήταν στη φύση η αιγιακή και η μινωική λατρεία.

Σήμερα στη Κρήτη πέντε συνολικά είδη ζαφοράς αυτοφύονται, αλλά κανείς δεν ασχολείται με τη καλλιέργειά τους. Οι φαρμακευτικές του ιδιότητες ήταν γνωστές από παλιά. Οι Κρήτες χρησιμοποιούσαν τα στίγματα για τονωτικά, απαλυντικά του στομαχόπονου και αφροδισιακά. Άλλωστε και ο Δίας με την Ήρα σε στρώμα από άνθη κρόκου ξάπλωναν. Από την Αναγέννηση μέχρι πρότεινως χρησιμοποιούνταν για άρτυμα και στη βαφή υφασμάτων.

Θεϊκή λοιπόν η προέλευσή του.. Οι αχαίοι Έλληνες πάντα απέδιδαν θεϊκή καταγωγή σε όλα τα ωραία και λεπτά πράγματα.

Ο κρόκος σήμερα

Το επιστημονικό του όνομα είναι Crocus sativus και έχει 40 τουλάχιστον αναγνωρισμένες φαρμακευτικές ιδιότητες. Στη σημερινή Ελλάδα μέχρι πρότεινως ήταν γνωστός ως "σαφράν" και ξέραμε μόνο πως είναι ένα ακριβό άρτυμα. Πολλοί λίγοι γνώριζαν πως η Ελλάδα είναι μία από τις τέσσερις χώρες που τον παράγουν και μάλιστα κατέχει την κάλυτερη ποιότητα, τον γνωστό πλέον σε όλους, κρόκο Κοζάνης. Στη Κοζάνη έφτασε πριν τρεις αιώνες περίπου, όπου και άρχισε η καλλιέργειά του με το γνωστό αποτέλεσμα.

Κορίανδρος ή κόλιανδρος

Μονοετές αρωματικό-φαρμακευτικό φυτό, γνωστό μπαχαρικό από την αρχαιότητα, ανήκει στην ίδια οικογένεια με το καρότο.

Μεγάλες συγκεντρώσεις σπόρων κορίανδρου είχαν βρεθεί στους Σιταγρούς της ανατολικής Μακεδονίας (4η χιλιετία π.Χ.). Οι κινέζοι πίστευαν πως τους παρέχει αθανασία ψυχής, ενώ είχε καλλιεργηθεί και στους κρεμαστούς κήπους της Βαβυλώνας. Επίσης τον χρησιμοποιούσαν στα ανάκτορα της Πύλου, μάλλον για τη παρασκευή διαφόρων αρωμάτων.

Καλλιεργείται σχεδόν παντού στη γή για τους σπόρους του, τη ρίζα του αλλά και τα φύλλα του. Του αρέσει ο ήλιος και φτάνει τα 60 εκ. Ανθίζει στις αρχές του καλοκαιριού, οι καρποί του είναι σφαιρικοί με καφετί χρώμα και περιέχουν δύο στρογγυλούς σπόρους με αιθέριο έλαιο. Παλιά υπήρχε παραγωγή κορίανδρου και στην Ελλάδα, στην περιοχή της Λειβαδιάς. Τα φύλλα του τα μαζεύουμε την άνοιξη ενώ τους καρπούς του το καλοκαίρι.

Όταν είναι φρέσκος, μπορεί να τον δούμε στην αγορά και σαν κινέζικος μαϊντανός. Ο κοριάνδρος ανοίγει την όρεξη και είναι χωνευτικός. Επίσης τον χρησιμοποιούμε για τον αρωματισμό ποτών όπως τζίν, λικέρ, μπίρα κ.α.

Στη μαγειρική οι σπόροι του χρησιμοποιούνται πάντα κοπανισμένοι, τη τελευταία στιγμή πριν μπουν στο φαγητό ενώ παίρνει μέρος και στο κάρι. Έχει σημαντικό ρόλο σε πολλές κουζίνες όπως η κυπριακή, η ινδική και η αιγυπτιακή και σιγά-σιγά στην ελληνική. Δίνει πολύ ωραία γεύση στα κρεατικά, τα αλλαντικά, τις πίκλες, τα λαχανικά, αυγά, σάλτσες, μπισκότα και πουτίγκες.

Επίσης, στις αραβικές χώρες, το χρησιμοποιούνε για τη συντήρηση των κρεάτων μαζί με το αλάτι και το πιπέρι.

Φυλάγεται σε αεροστεγές δοχείο σε σκοτεινό χώρο.